Na 32 jaar neemt Michiel (51) afscheid van zijn geliefde sport: ‘Ik had de tranen in mijn ogen staan’
Wat een leuk zomers volleybaltripje naar Roemenië had moeten worden, bleek uiteindelijk het einde van zijn carrière. Michiel Liesting (51), clubicoon van Rebelle, zwaaide afgelopen weekeind na 32 jaar noodgedwongen af.
De Cupa Baia Mare in september 2024 blijkt achteraf gezien een van de laatste kunststukjes van Liesting te zijn geweest. ,,We hebben daar met Rebelle 1 gespeeld en ik had eigenlijk nergens last van, tot ik de dag erna uit het vliegtuig stapte en ik allemaal vocht in mijn knie had”, vertelt de routinier. ,,Uiteindelijk heb ik een MRI-scan laten maken en toen bleek doodleuk dat ik geen kraakbeen meer had.”
Gezien zijn ultralange carrière bij Rebelle zou je verwachten dat Liesting zijn leven lang heeft gevolleybald, maar niets is minder waar. „Ik ben vroeger altijd wedstrijdzwemmer geweest totdat het zwembad in Dieren sloot. Ik ben rond mijn negentiende in Groningen begonnen met volleyballen, maar ik denk dat ik daar drie wedstrijden heb gespeeld. Eerst ging ik door mijn linker- en daarna door mijn rechterenkel.”
Na de aanschaf van enkelbraces van hard plastic stapte de inwoner van Dieren ruim dertig jaar geleden bij Rebelle binnen, om daar nooit meer weg te gaan. Maar er was meer voor nodig om het zo lang vol te houden. „Zeker in de tijd dat mijn kinderen nog jong waren, was familie daarbij erg belangrijk. Vooral mijn ouders Sylvia en Theo die altijd bereid waren op te passen wanneer dit nodig was. Daarnaast natuurlijk mijn eigen gezin, mijn vrouw Bianca en onze kinderen Emma, Stijn en Vera. Zij moeten er ook achter staan, omdat er best wat tijd in gaat zitten, zeker op de zaterdagen.”
Liesting spreekt ook vol lof over een drietal trainers die een belangrijke rol in zijn carrière hebben gespeeld. „Harry van den Brink is een van de beste trainers die ik ooit gehad heb, Peter Karreman was echt een teamtrainer en Frank Teunissen staat er toch ook altijd maar weer en brengt ons elke keer weer tot hogere hoogten.”
Hoogtepunt
Met Van den Brink beleefde Liesting niet geheel toevallig ook zijn hoogtepunt. „Zo’n tien jaar geleden speelden we in Amsterdam tegen US Volleybal een beslissingswedstrijd om promotie naar de eerste divisie. Dat was een van mijn mooiste wedstrijden. We gingen met een bus vol supporters die kant op en uiteindelijk promoveerden we.”
Een dubbel gevoel heeft de Dierenaar wel bij zijn afscheid van Rebelle 1. „Het is niet vrijwillig, maar ik wist dat het moment eraan kwam.” Opmerkingen als ‘Hé opa, ben je er weer?’ van zijn jongere medespelers en ‘speel je nou nog steeds?’ van ex-trainers zal Liesting wel gaan missen. „Daar spreekt toch ook wel waardering uit.”
Laatste bal
Zaterdag speelde hij tegen Orion 3 zijn laatste wedstrijd voor Rebelle. Een paar punten voor het einde betrad Liesting, samen met zijn zoon Stijn (14), het veld om voor de allerlaatste keer te serveren. „Ik wist op de wedstrijddag zelf pas dat Stijn bij de selectie zou zitten en bij het serveren dacht ik vooral dat dit de laatste bal was die ik voor heren 1 zou spelen.”
,,Vooral de weg naar de serviceplek met het besef dat de mensen en het applaus speciaal voor mij waren, raakte me wel. Ik snap eigenlijk nog steeds niet dat ik de bal geraakt heb. Ik had de tranen in mijn ogen staan, het scheelde ook niet veel of de bal was niet over het net gegaan.”
Na afloop van de wedstrijd volgde een staande ovatie van de tientallen aanwezigen en werd ‘Michiel bedankt!’ massaal ingezet. Liesting was logischerwijs zijn emoties niet de baas.
„Ik ben niet iemand die graag in het middelpunt van de belangstelling staat, maar het was wel een mooi moment, met dank aan iedereen die mijn afscheid mogelijk heeft gemaakt en aanwezig was.”